Misiek i perfumowana Kiełbassa - fragment

Misiek i perfumowana Kiełbassa

Początek

– Łaaa – wyrzucił z siebie Misiek wpychając twarz w poduszkę.

Odgłosy dochodzące z pokoju chłopca nie pozostały bez echa. Z korytarza dobiegł odgłos kroków i po chwili drzwi się otwarły i stanęła w nich mama.

– Co znów nabroiłeś? – zapytała.

– Łaa – tym razem dźwięki wydobywające się z gardła Miśka zabrzmiały jak jęknięcie.

– Przetłumacz mi to "ła" na bardziej ludzki język – zażądała mama.

– Nie chce mi się z nikim gadać – wyrzucił z siebie mały smakosz.

– Jak nie chcesz gadać, to nie masz prawa wyć jak kojot do Księżyca – wzruszyła ramionami mama.

– Nikt mi nie zabroni wyć, to zew natury – oznajmił.

– W naturze chłopcy nie wyją – nie zgodziła się z nim mama. – Chyba że...

– Co chyba że? – wszedł jej w słowo chłopiec.

– Odkryli, że są wilkołakami – mama nie mogła powstrzymać śmiechu.

– Tak, żartuj sobie ze mnie, a ja cierpię – w jego glosie można było wyczuć pretensję.

– Może byś mi opowiedział o tym cierpieniu w kuchni – zaproponowała. – Właśnie ugotowałam fasolkę po bretońsku...

– To mi nie pomoże... – w jego spojrzeniu pojawiło się coś na kształt niezdecydowania.

– Jest też deser... – kusiła mama. – Fondue z czekolady z płatkami migdałowymi...

– Nic nie przejdzie mi przez gardło – rzucił trochę bez przekonania.

– Weź pod uwagę te ogromne ilości szczęścia, które uwolni w tobie czekolada – mama nie dawała za wygraną.

– No dobrze, może zjem parę kęsów, ale gadał nie będę! – Misiek zwlókł się z łóżka i ruszył w stronę kuchni.

Po chwili siedzieli naprzeciw siebie przy stole. Chłopiec bez większego entuzjazmu mieszał łyżką fasolkę w talerzu.

– Wiesz... – powiedział niespodziewanie. – Życie jest jak ta fasolka po bretońsku. Przez pięć minut jesteś w smakowym niebie, a potem godzinami trzeba cierpieć. No i ten wstyd...

– Aż tak źle? – zapytała mama.

– Gorzej – westchnął Misiek. – I to nieprawda, że zemsta lepiej smakuje na zimno. Ona jest...

– Pewnie też jak fasolka po bretońsku – weszła mu w słowo mama.

– Skąd wiesz? – zdziwił się Misiek.

Mama skrzywiła się.

– Też jestem tylko człowiekiem. – powiedziała. – Kiedyś przychodził do biura taki jeden pan, który był wyjątkowo... Jakby to powiedzieć... Zajmował nam dużo czasu. W końcu ustaliłyśmy, że schowamy jego papiery na spód, żeby trochę poczekał. Byłyśmy takie szczęśliwe, że się zemściłyśmy. Kilka dni później wezwał nas do siebie kierownik i mówi, że przyszedł list od tego pana. Aż się nam zimno zrobiło. A szef czyta, że ten pan jest nam stokrotnie wdzięczny, bo on już ma taki trudny charakter i we wszystkich urzędach mają go dosyć, a my jesteśmy jak anioły, które traktują go z dużym zrozumieniem.

– Musiało ci być głupio – pokiwał głową chłopiec.

– Do dziś się wstydzę – westchnęła mama. – Załatwiłyśmy jego sprawę błyskawicznie.

Misiek wydął wargi.

– Ja niestety niczego już nie mogę naprawić... – powiedział.